Het treffen van een regeling voor aansprakelijkheid bij schade, is bij het onderhandelen over contracten altijd een ingewikkelde kwestie. Partijen willen op dit punt vaak zo weinig mogelijk aan elkaar toegeven. De contractuele afspraken daarover worden dan keer op keer opnieuw aangepast, vaak voor de ene partij, om zo weinig mogelijk weg te geven en voor de andere om zoveel mogelijk binnen te halen. Vanwege de ingewikkeldheid die eigen is aan overnameovereenkomsten van aandelen, dienen partijen bij dit type overeenkomsten aan allerlei kwesties aandacht te besteden. Wat wordt nu precies overgedragen, zijn dat de aandelen of betreft dat (indirect) de onderneming, welke norm wordt geschonden en wanneer leidt dat tot een tekortkoming onder de gemaakte afspraken, leidt iedere normschending wel tot het ontstaan van schade en daarmee tot schadeplichtigheid van één van de partijen? Deze vragen spelen zowel in de precontractuele als in de contractuele fase. Reden om aan de verschillende facetten daarvan ruime aandacht te besteden. Recent heeft de Hoge Raad voor de praktijk belangrijke aanwijzingen gegeven voor zover het de mogelijkheid betreft om via nadeelscompensatie op grond van dwaling actie te ondernemen. Ook heeft de Hoge Raad recent nieuwe inzichten geboden omtrent dwaling en de kern van de gemaakte afspraken en in december 2020 een arrest gewezen over de verhouding tussen mededelingsplichten en conformiteit. Bezien wordt of en zo ja in hoeverre deze ontwikkelingen tot aanpassing van te maken afspraken nopen.